Nicea, położona nad Morzem Śródziemnym, u podnóża Alp, w pobliżu granicy z Włochami, w regionie Prowansja-Alpy-Lazurowe Wybrzeże, odzwierciedla rozwój miasta poświęconego turystyce zimowej, wykorzystującego w pełni łagodny klimat i położenie nadmorskie, między morzem a górami. Od połowy XVIII wieku miejsce to przyciągało coraz większą liczbę rodzin arystokratycznych i wyższych sfer, głównie brytyjskich, które wyrobiły sobie nawyk spędzania tam zim. W 1832 roku Nicea, wówczas część Królestwa Sardynii, utworzyła „Consiglio d’Ornato”, która opracowała plan zagospodarowania przestrzennego i wymogi architektoniczne mające na celu uczynienie miasta atrakcyjnym dla cudzoziemców. W ten sposób „Camin dei Ingles”, skromna ścieżka, którą wzdłuż wybrzeża stworzyli brytyjscy zimowi goście w 1824 roku, stała się później prestiżową Promenadą Anglików. Po przekazaniu miasta Francji w 1860 r. i dzięki połączeniu z europejską siecią kolejową, do miasta napływała coraz większa liczba zimowych gości ze wszystkich krajów. Doprowadziło to do kolejnych faz rozwoju nowych dzielnic poza średniowieczną starówką. Różnorodne wpływy kulturowe zimowych gości oraz chęć jak najlepszego wykorzystania warunków pogodowych i nadmorskiego krajobrazu ukształtowały rozwój urbanistyczny i eklektyczne style architektoniczne tych dzielnic, przyczyniając się do reputacji Nicei jako kosmopolitycznego kurortu zimowego.

Źródło: World Heritage Convention
https://whc.unesco.org/en/list/1635